Zo, ik zal vandaag een afsluiting schrijven van mijn blog. Ik heb mijn blog abrupt geëindigd omdat Marco was opgenomen in het ziekenhuis in Mittersill. Het plezier dat ik altijd heb om onze verhalen op te schrijven was nu in ene weg. Op zaterdag zouden we vertrekken naar Nederland.
s' Nachts heeft Marco verschrikkelijke pijn gekregen in zijn buik.
Voor hem een bekende pijn die nu dus helemaal escaleerde. We hebben die nacht amper geslapen. Marco heeft recht op in bed gezeten en heeft zich niet kunnen verroeren  Zo rond drie uur s 'nachts wisten we dat we zo niet naar Nederland konden vertrekken. Tja, en dan ga je samen overleggen:" wat gaan we nu doen".

"Gauw beter worden, lieverd".

In de ochtend ben ik naar Herr Angerer gegaan van het appartement om te vragen of we eventueel nog één nachtje konden blijven, zodat we een arts konden laten komen.
Helaas ging dat niet want alle appartementen waren die dag al weer vergeven. Maar we konden wel een nachtje in het pension slapen. Dat hebben we gedaan, want vandaag nog naar huis rijden zat er niet in.
Op aanraden van Herr Angerer zijn we rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden in Mittersill i.p.v. een arts te bellen.
In Nederland gaat dat  dus heel anders, maar hier kun je dus direct bij het ziekenhuis terecht bij de E.H.B.O.  post.

In het ziekenhuis in Mittersill

Ja, en dan duurt het toch eventjes voordat je aan de beurt bent, maar je wacht toch geduldig af. Ondertussen worden alle gegevens genoteerd. Nu gaat er in een flits de gedachten door me heen: "we zijn toch wel goed verzekerd?". Ja zeker, hoor. Alles goed verzekerd, een pak van m'n hart. Dat kun je op zo'n moment d'r ook echt niet erbij hebben, het idee dat er hulp kan komen vanuit de A.N.W.B. is een hele geruststelling voor mij.

 Er komt een arts en Marco wordt helemaal binnenstebuiten gekeerd.
Alles wordt onderzocht. Bloed, röntgen, echo. Niets wordt vergeten.
En het duurt dan ook even voordat we de uitslagen krijgen.
En dan krijg je te horen, :" Herr de Kok, es ist besser  das sie hier bleiben für ein paar nächten".
Dus naar huis gaan is dan op eigen risico, als er onderweg iets gebeurt kan het zo maar tsu speet sein.
Nou, dan schrik je toch wel even dat het ZO serieus is.
De darmen zijn weer ontstoken, als de ontsteking openbarst loopt alles in de buikholte en krijg je een buikholte ontsteking wat levensbedreigend kan zijn als je niet snel medische hulp krijgt.

Wildpark Aurach bij Kitzbuhel

 Link naar Wildpark Aurach bij Kitzbuhel

Teruggekomen bij het pension, heeft meneer Angerer ons verzekerd dat we zo lang kunnen blijven als dat nodig is. Dat is een hele geruststelling, om te weten dat je je daar geen zorgen om hoeft te maken. En we hadden prachtige kamers. Naast elkaar, alle gemakken van dien, luxe douches, tv, internet, balkons die in mekaar over liepen. En echt wat een vriendelijke behulpzame mensen is de familie Angerer.
En ook de andere gasten in het pension, heel meelevend, dat doet je op zo'n moment echt heel goed.

Hansi Hinterseer in het wildpark

Marco heeft zes dagen in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft antibiotica toegediend gekregen en is op speciale voeding gezet. Langzamerhand is de pijn minder geworden, en door zichzelf groter voor te doen dan hij was, werd hij Donderdags ontslagen uit het ziekenhuis.
Rond negen uur in de ochtend kon ik hem ophalen in het ziekenhuis.
Samen hebben we nog een kopje thee gedronken in het pension, hebben de rekening betaald en hebben onze spulletjes ingepakt. Herr und Frau Angerer wenste ons een goede reis toe en alles gûte.

Een lange vermoeiende terugreis

De terugreis hebben we in twee dagen afgelegd, om verschillende redenen.
Omdat Marco niet kon rijden heb ik alles gereden, wat ik dus niet gewent ben. Normaal rijdt Marco de hele weg heen en terug. Na een uur of vijf gereden te hebben was ik het onderhand wel even beu, en ook Marco moest toegeven dat hij het  zat was. De darmen waren behoorlijk doorelkaar geschud door de rit, en een nachtje rust deed ons wel goed.
Vrijdags eind van de middag reden we de Nederlandse grens weer over.

Nadat we thuis zijn gekomen is Marco door de medische molen heen gegaan. En 24 september is hij geopereerd aan zijn darmen. Het was een behoorlijke ingreep, niet alleen het stukje darm is verwijderd, alles wat verkleeft is, is ook weggesneden, bovenkapje van de blaas, buikwand, en ook een stukje van de buikspieren.
Nu zijn we een half jaar verder en alles gaat goed. Marco werkt weer hele dagen en het gaat goed met zijn darmen.

Mama  brengt iedereen weer veilig thuis

Door de bergen

De dag begint behoorlijk bewolkt.
Maar zodra ik buiten loop merk ik dat de temperatuur heel goed is.
Samen met Marco weer lekkere broodjes halen, ons dagelijks ochtendwandelingetje.
De plannen voor vandaag zijn al gemaakt.
We willen een wandeling gaan maken door het Hollersbachdal.
Het is een redelijk makkelijke route.
Als we bij het begin komen, staan we verbaast over alle auto's die geparkeerd staan.
En een horde mensen met stokken, rugtassen, wandelschoen die dezelfde route willen lopen.
Nou, hier hebben we dus geen zin in, om weer achter de meute aan te lopen.
En besluiten het maar niet te doen.

Terug bij de auto pakken we het boekje wat bij de Saltzburgerkaart hoort, en kijken wat we allemaal meer kunnen gaan doen.
Bij Rauris gaat er een gondeltje en boven schijnt er een roofvogel show te zijn.
Dus op naar Rauris.
Als we bij de kassa aankomen moeten we heel snel zijn want de baan gaat met middagpauze.
Dus als een gek naar boven gelopen,en als laatste stappen we een gondeltje in.
Weer van die rare sluitingstijden.Tussen 12:00 en 13:00 en van 14:00 tot 15:00.
De baan heeft een middenstation.
We hoeven niet uit te stappen maar kunnen rustig blijven zitten. Het gondeltje gaat zigzaggend door het stationnetje heen.
Voor de roofvogelshow zijn we te laat. Of te vroeg.
Om 11:00 was er een show en de volgende is pas om 15:00.
Nou, dat duurt ons te lang en gaan we niet op wachten.
Omdat de kabelbaan net gestopt is, en pas om 14:00 weer gaat,lopen we te voet naar het middestation, tegen de tijd dat we dan daar zijn is het alweer twee uur en kunnen we weer verder met het gondeltje.
Een uurtje lopen dus dat valt wel mee.
Bij de auto aangekomen kijken we weer in ons boekje ( ja, ja, ons magisch boekje die we absoluut niet kunnen missen), en rijden we richting Dienten.
Wat is dat een prachtige route.
De weg is net nieuw geasfalteerd. We rijden tussen twee bergmassieven, met een stromend beekje langs ons.
Echt geweldig. Bij Dienten aangekomen, komen we er achter dat de sesselbaan die we wilde nemen alleen maar op vrijdag en zondag gaat. Das nou jammer.Want het is Woensdag.
Maar we zijn ook net langs een heel leuk restaurantje gereden en gaan daar dan maar lekker eten.
Het heet hotel Hochkönig en we gaan daar in de tuin zitten.
Het zonnetje breekt door en het is heerlijk vertoeven.
Na een ijsje gaan we weer op weg richting huis
.http://www.hotel-hochkoenig.at/

De Grosglockner

Marco en ik zijn vroeg wakker.rond half acht.
We kleden ons aan en lopen naar het bakkertje om semmlen te halen
Wat is dat heerlijk, zo s'morgens vroeg, alles ruikt dan zo lekker, iedereen die je tegenkomt is vriendelijk.
"Grüss God!" groet iedereen.
Als we in ons appartementje zijn maken we de jongens wakker en gaan ontbijten.

We willen vandaag de Grossglockner gaan rijden.
Maar we rijden nu een keer tegen de klock in.
Vanuit Mittersill rijden we richting Lienz.
Een hele goede weg om te rijden.
Het is wel een tolweg, want je rijdt door de Felbentauer heen.
Als we Lienz inrijden is daar aan de rechterkant een hele mooie rodelbaan.
Ja, die kunnen we niet overslaan.De baan is splinternieuw.
Marco koopt de kaartjes en de jongens gaan naar boven.
Er zijn hier wel heel veel Italianen, dat valt ons op.
Het duurt even voordat ze naar beneden komen roetsjen.De baan is meer dat 2 km. lang.
Er wordt een foto van je gemaakt en je kunt zien hoe hard je naar beneden suist.
De jongens mogen nog een keertje met de rodelbaan.

We lopen ook nog even het centrum van Lienz door.
Zodra we in de Altstad komen, kan ik me toch iets herinneren van het stadje.
Leuke terrasjes, winkeltjes en ijssalons.
Lang willen we niet blijven want we moeten de Grossglockner nog rijden.

Wij rijden weer door en komen in Heiligenblut.
Daar eten we eerst een hapje want we willen niet misselijk worden onderweg van al die bochten.( Hè, Jan?)
Bij Heiligenblut begint ook de tour, we krijgen de tol.
Dank zij de salzburgerkaart hoeven we niet te betalen.

Wat wel jammer is, is dat er een laag bewolking hangt die de toppen van de bergen verbergen.
In de auto hebben we een metertje die aangeeft hoeveel km. je nog kunt rijden.
Die gaat ineens heel snel naar beneden.
Hij  geeft aan dat we nog 170 km kunnen rijden met de benzine die we nog hebben.
Maar het gaat echt heel rap naar beneden.
"of ik de airco niet aan heb staan", vraagt Marco. Ja logische opmerking, maar nee,die staat niet aan.
We rijden nog wel de Franz Johann weg in.
Maar we durven niet verder.
De teller geeft nog 120 km aan,en we zien dat de weg voor ons alleen maar stijgt.
We rijden daarom maar terug, en rijden verder de route af.
Wat ons opvalt is dat er nergens geen sneeuw ligt.
We hebben 'm allebei nu al twee keer gereden, en toen lag er overal nog sneeuw.
Maar nu, één kleine gletjerwand waar nog sneeuw ligt, dat is alles.
Zelfs de toppen(wat je er van kunt zien) zijn helemaal kaal.
Is dit dan toch het gevolg van de opwarming van de aarde, of de schuld van de vele regen?
We weten het niet, jammer is het wel, als je al die bergen ziet die eigenlijk besneeuwd moeten zijn.

De bochten worden langzamerhand minder scherp, en we zijn al behoorlijk gedaald.
En wat blijk, verdulleme, de km stand begint weer te stijgen. Op den duur hebben we weer meer als drie honderd km te gaan.
Die stomme board computers, je kunt er ook nooit van op aan.........

De Krimmler watervallen

Vandaag zijn we van plan om naar de Wildkogelbaan in Neukirchen te gaan.
We zijn aardig op tijd. Dat kunnen we niet elke dag zeggen. Uitslapen is er deze vakantie zeker bij, vooral bij de jongens.


We gaan naar boven met een gondeltje.
Wat heel jammer is, is dat de bewolking behoorlijk laag hangt.
Het onderste gedeelte van de berg is goed te zien maar de toppen hangen in de mist.
Omdat we boven op de top staan hebben we twee keer uitzicht.
Aan de ene kant zie je het uitgestrekte dal waar ons dorp ook in ligt en tegen de Grosvenediger en aan de andere kant van de top licht de Kitzbühel alpen.
We drinken een lekker kopje koffie en wat fris en gaan dan toch alweer naar beneden.
Waar we even rekening mee moeten houden is dat de kabelbaan om het half uur stil staat.
Dus hij loopt één keer in het uur, een half uur en dat stopt ie weer.
Als ik aan de juffrouw vraag waarom dit is, weet ze me dat niet echt te vertellen.
"Jah, das ist ja gewön so, keine besonerte reden".
Nou, we hebben het nu al vaker meegemaakt.
Lunchpauzes komen vaker voor, dat is zo tussen 12:00 en 14:00.
Onze redenering en conclusie: energiebesparing.

Ik vind het nog te vroeg om naar huis te gaan en kan Marco overtuigen om door te rijden naar de Krimmler watervallen.
We zijn toch al aardig die kant in.
Als we daar aankomen kunnen we parkeren bij p 1,2,3,4 of 5
"Nou, in onze tijd......".
Ja, toen waren er niet zoveel parkeerplaatsen,was het ook wel toeristisch, maar zoals het nu was...
poeh,poeh.
                                      Wat een mensenmassa.
Maar goed, we sluiten aan bij die massa en lopen naar boven.

Het blijft imposant, al dat water dat naar beneden dendert.
We komen boven aan, althans, op de helft, en willen daar wat eten.
Er is alleen nog een tafeltje pal in de zon, de parasol mocht niet omhoog van de waard  i.v.m. de harde wind, dus drinken we alleen maar wat en lopen dan weer naar beneden.

Je kunt nog verder omhoog, maar dan bent je nog wel even bezig.
We kunnen Marco overhalen om toch maar terug naar beneden te lopen.
( Gelukkig, ik vond het wel welletjes)
En dus.....met de hele meute weer terug naar beneden.

Als we weer richting het dorp rijden nemen we wat boodschappen mee.
Vanavond wordt er lekker thuis gekookt.
Aan Marco dit keer de eer.
Alles heeft goed gesmaakt.

Naar de sneew

Vandaag wordt het een hete dag, mooie gelegenheid om af te koelen in de sneeuw.
We rijden naar Uttendorf, niet ver van Mittersill af, om vanaf daar het Stubachtal in te rijden. Via een zigzag weggetje komen we boven bij de kabelbaan.

We stappen in een gondeltje.
Bij het middenstation kun je uitstappen als je wilt, maar dat doen we niet, we gaan helemaal naar boven.
We zijn vol lof voor degene die i.p.v. de kabelbaan, tevoet naar boven of beneden te lopen.
Het is toch een hele klim.
Als we over de tweede top heen zijn steekt er een harde wind op.
Het gondeltje wiebeld heen en weer.
En toch komen we veilig bij het eindstation aan (pfoeh.....)
Als je wilt kun je hierboven ook blijven slapen, ze hebben kamers en sauna en wellness.
Maar dat doe je als  je puur daar naar toe gaat om te wandelen, want je zit echt helemaal aan het end van het dal, verder gaat het gewoon ook niet en is er ook niets.

We zijn nu zo hoog dat we de sneeuw aan kunnen raken.
Met de temperatuur valt het wel mee, misschien komt het ook omdat we een stuk hebben gelopen naar de sneeuw.
Het is een prachtig uitzicht en ik kan me uitleven met m'n camera.
We lopen naar de sneeuw.
Er ligt niet heel veel sneeuw meer dus we proberen niet te veel over erover heen te lopen. om andere mensen er ook nog van te laten genieten.

Als we weer terug lopen naar de almhütte eten we daar een hapje.
Goulashsoupe und tosti käse ohne schinken.

We gaan weer naar beneden met het gondeltje.
Weer vol bewondering voor de wandelaars. Stiekum begint het te kriebelen en krijgen we ook zin om naar beneden te wandelen, vanaf het middelstation.
Na wikken en wegen, wel/niet, besluiten we om het laatste stuk te gaan lopen.
Zonder spijt..........
Bij het middelstation stappen we uit en beginnen we te lopen.
Het was best wel stijl, maar naar beneden gaat ons wel beter af dan omhoog.
Ongeveer een uur doen we erover.
Als we eindelijk beneden komen is daar, gelijk aan het eind van het weggetje, een alm hütte (ze weten ook precies wat je nodig hebt).
We drinken daar een heerlijk verdient biertje...... en een sprite en een cola.......
Voldaan gaan we weer naar huis.

Thuis komen we onze mede bewoners tegen die ook Nederlands zijn.
Ze komen al acht jaar hier in Hollersbach en ze weten ons te vertellen dat, als je een stukje naar boven rijdt vanaf het dorp, is daar een leuk eettentje." De sahneAlm".
 Link naar de Sahnealm
Daar besluiten we s'avond te gaan eten.
En het was inderdaad lekker, snel eten, heel gast vrij,mooi uitzicht over het dorp.
Hier komen we zeker een keertje terug................... 

Het volgende adres

Zo, we zijn net terug van een lekker avond wandelingetje.De regen is opgehouden en we lopen door het dorpscentrum.Langs het riviertje lopen we naar boven om via de andere kant weer terug te lopen....

We zijn vanochtend vertrokken uit st. Johann. Alle spullen weer ingepakt en afscheid genomen van familie Dötlinger.
We rijden nog even naar het panorama hotel, want Arno, Cristina en de kindjes vertrekken vandaag ook maar dan terug naar Nederland.

Via Kitzbühel rijden we naar het Saltzburgerland,naar Mittersill.
Het is net of de bergen hier toch net weer anders zijn dan in het tirolerland.
Mittersill ligt in een lang strekkend dal. Het is een hele mooie route om te rijden.

We zijn nog te vroeg om naar het Appartement Neuhaushof in Hollerbach te rijden.
In Mittersill eten we een lekker ijsje en kopen de Saltzburgerkaart.
Zo rond twaalf uur rijden we naar Hollerbach.
Het is een leuk dorpje, heel anders weer dan st. Johann.
Liefelijk.
Het appartement is werkelijk uitstekend, de jongens hebben een eigen zolderoptrekje met "privébadkamer".
Lekker balkonnetje.Mooi uitzicht.Wat willen we nog meer.
Koken doe ik vandaag niet, we gaan naar het Kaltenhaus hotel/gasthof op de hoek van de straat. Heerlijke schnitzels daar.
Na het eten nog even een lekker wandelingetje...............

Familie Rafting

Vandaag zijn we van plan om een familie rafting te doen.Dinsdag hebben we een boot gereserveerd voor acht personen.                
 link naar het familie rafting
Alleen Donderdagmiddag was er nog plaats en dan van half drie tot zes uur.

Omdat we er pas om half drie hoefden te zijn, rijden we s'morgens richting Kizbuhel.
Voor dat je de stad inrijd heb je aan de linkerkant de Kitzbuhel alpenstrasse.
Dat lijkt ons heel mooi daar dus gaan we naar boven.
Aan het begin staat er een klein huisje met een slagboom.
"zahlen, bitte". Ja, een mautstelle.Tuurlijk.
Maar het is zeker ook de moeite waard, én we krijgen drie gutscheine(tegoedbonnetjes) van 9 Euro om wat te nuttigen boven.
Boven komen we bij het Alpenhaus uit, en vandaar uit kunnen we nog naar boven lopen.
Boven aan staat de bekende rood/witte paal die je van heinde en ver kunt zien.
We zijn vol goede moed, maar nog niet eens halverwege, houden we het toch voor gezien.
Te stijl, te warm, te ver en te weinig tijd besluit ons maar niet helemaal naar boven te lopen.
Wel gaan we wat drinken in het Alpenhaus en leveren we onze gutscheins in.Nou,.... scheel toch weer.

Zo tegen tweeën komt de andere Fam. de Kok naar ons appartement.
Achter elkaar rijden we nar Kirchdorf, waar het rafting event wordt gehouden.
We moeten nog iets langer wachten omdat de eerste groep later zijn.
Als de begeleiders er dan zijn wordt iedereen in een pak gehesen.
Je krijgt een helm, laarsjes, een soort broekpak, een jasje en een reddingvest.
Dit is om je te beschermen tegen het koude water en de rotsen in het water.
De rivier is zo rond de 12 graden.
Iedereen zweet pegeltjes.man oh man, dat was heet.Maar goed, het is maar voor even.
We kunnen niets meenemen, alles wat je meeneemt kan nat worden of kan stuk gaan.
Dus camera's en camcorders terug in de auto.
We rijden met de auto van Arno naar Kössen, het beginpunt.
Buiten ons is er nog een groep Duitsers die meegaan en nog één stelletje.
In Kössen worden  de boten en kano's van de trailer worden gehaald.
Wij gaan in de ene boot, de groep Duitsers gaan in de andere boot met nog twee kano's en het stelletje heeft ook een kano.
Om vier uur varen we.
Onze begeleider gaat op de punt van de boot, achterin, hij stuurt.
De mannen voorin, de dames vormen de achterhoede en de kinderen ertussen.
Goed verdeelt zo.
De boten blijven wel bij elkaar en we varen samen op.
Elisa mag in het midden gaan zitten. ze is net te klein om mee te roeien.
Ramon even later ook.
De bootsman heeft wel wat leuks voor die twee.
Ze mogen voorin, op de rand van de boot gaan staan en het touw vast houden, alsof ze aan het surfen zijn. Nou en dat weten ze echt wel hoe dat moet.Dat vinden ze leuk.

Onderweg mogen we uit de boot springen en op onze rug wegdrijven.Marco bezeerd hierbij z,n vinger die later behoorlijk gekneusd blijkt te zijn.
Met de pakken aan is het heel goed te doen in het water, tuurlijk heel even koud maar dat went snel
Onderweg stoppen we even.
Degene die wil kan mag van een rots afspringen.
Arno gaat samen met Ramon. Marco, Tim en Jan gaan ook.Wat een helden. Heel dapper van ze.
We gaan weer verder en gaan de grens over bij Duitsland.

Bij een brug is het eindstation, slepen we de boot uit het water en daar staan ook onze tassen met de drogen kleren.
Met een busje worden we weer teruggebracht naar het beginpunt in Kössen.
Arno brengt ons weer naar Kirchdorf waar onze auto staat.
We hebben het heel leuk gehad. Het was niet heel erg zwaar het was tenslotte ook een familie rafting.
s'avond hebben we nog lekker bij de italiaan gegeten.
Dat was een mooie afsluiting van een leuke dag.