Zo, ik zal vandaag een afsluiting schrijven van mijn blog. Ik heb mijn blog abrupt geëindigd omdat Marco was opgenomen in het ziekenhuis in Mittersill. Het plezier dat ik altijd heb om onze verhalen op te schrijven was nu in ene weg. Op zaterdag zouden we vertrekken naar Nederland.
s' Nachts heeft Marco verschrikkelijke pijn gekregen in zijn buik.
Voor hem een bekende pijn die nu dus helemaal escaleerde. We hebben die nacht amper geslapen. Marco heeft recht op in bed gezeten en heeft zich niet kunnen verroeren  Zo rond drie uur s 'nachts wisten we dat we zo niet naar Nederland konden vertrekken. Tja, en dan ga je samen overleggen:" wat gaan we nu doen".

"Gauw beter worden, lieverd".

In de ochtend ben ik naar Herr Angerer gegaan van het appartement om te vragen of we eventueel nog één nachtje konden blijven, zodat we een arts konden laten komen.
Helaas ging dat niet want alle appartementen waren die dag al weer vergeven. Maar we konden wel een nachtje in het pension slapen. Dat hebben we gedaan, want vandaag nog naar huis rijden zat er niet in.
Op aanraden van Herr Angerer zijn we rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden in Mittersill i.p.v. een arts te bellen.
In Nederland gaat dat  dus heel anders, maar hier kun je dus direct bij het ziekenhuis terecht bij de E.H.B.O.  post.

In het ziekenhuis in Mittersill

Ja, en dan duurt het toch eventjes voordat je aan de beurt bent, maar je wacht toch geduldig af. Ondertussen worden alle gegevens genoteerd. Nu gaat er in een flits de gedachten door me heen: "we zijn toch wel goed verzekerd?". Ja zeker, hoor. Alles goed verzekerd, een pak van m'n hart. Dat kun je op zo'n moment d'r ook echt niet erbij hebben, het idee dat er hulp kan komen vanuit de A.N.W.B. is een hele geruststelling voor mij.

 Er komt een arts en Marco wordt helemaal binnenstebuiten gekeerd.
Alles wordt onderzocht. Bloed, röntgen, echo. Niets wordt vergeten.
En het duurt dan ook even voordat we de uitslagen krijgen.
En dan krijg je te horen, :" Herr de Kok, es ist besser  das sie hier bleiben für ein paar nächten".
Dus naar huis gaan is dan op eigen risico, als er onderweg iets gebeurt kan het zo maar tsu speet sein.
Nou, dan schrik je toch wel even dat het ZO serieus is.
De darmen zijn weer ontstoken, als de ontsteking openbarst loopt alles in de buikholte en krijg je een buikholte ontsteking wat levensbedreigend kan zijn als je niet snel medische hulp krijgt.

Wildpark Aurach bij Kitzbuhel

 Link naar Wildpark Aurach bij Kitzbuhel

Teruggekomen bij het pension, heeft meneer Angerer ons verzekerd dat we zo lang kunnen blijven als dat nodig is. Dat is een hele geruststelling, om te weten dat je je daar geen zorgen om hoeft te maken. En we hadden prachtige kamers. Naast elkaar, alle gemakken van dien, luxe douches, tv, internet, balkons die in mekaar over liepen. En echt wat een vriendelijke behulpzame mensen is de familie Angerer.
En ook de andere gasten in het pension, heel meelevend, dat doet je op zo'n moment echt heel goed.

Hansi Hinterseer in het wildpark

Marco heeft zes dagen in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft antibiotica toegediend gekregen en is op speciale voeding gezet. Langzamerhand is de pijn minder geworden, en door zichzelf groter voor te doen dan hij was, werd hij Donderdags ontslagen uit het ziekenhuis.
Rond negen uur in de ochtend kon ik hem ophalen in het ziekenhuis.
Samen hebben we nog een kopje thee gedronken in het pension, hebben de rekening betaald en hebben onze spulletjes ingepakt. Herr und Frau Angerer wenste ons een goede reis toe en alles gûte.

Een lange vermoeiende terugreis

De terugreis hebben we in twee dagen afgelegd, om verschillende redenen.
Omdat Marco niet kon rijden heb ik alles gereden, wat ik dus niet gewent ben. Normaal rijdt Marco de hele weg heen en terug. Na een uur of vijf gereden te hebben was ik het onderhand wel even beu, en ook Marco moest toegeven dat hij het  zat was. De darmen waren behoorlijk doorelkaar geschud door de rit, en een nachtje rust deed ons wel goed.
Vrijdags eind van de middag reden we de Nederlandse grens weer over.

Nadat we thuis zijn gekomen is Marco door de medische molen heen gegaan. En 24 september is hij geopereerd aan zijn darmen. Het was een behoorlijke ingreep, niet alleen het stukje darm is verwijderd, alles wat verkleeft is, is ook weggesneden, bovenkapje van de blaas, buikwand, en ook een stukje van de buikspieren.
Nu zijn we een half jaar verder en alles gaat goed. Marco werkt weer hele dagen en het gaat goed met zijn darmen.

Mama  brengt iedereen weer veilig thuis